Έλλειψη διορατικότητας

Παντελής έλλειψη διορατικότητας φαίνεται ότι διακρίνει όσους καταπιάνονται με την εκτός σχεδίου οικοδόμηση. Και είναι πολύ περισσότεροι απ’ όσους νομίζουμε αυτοί που επωφελούνται από την όλη κατάσταση.
Δεν μπορεί κανένας απ’ όλους αυτούς επιτέλους να κάνει μια οριστική πρόβλεψη; Τόσο δύσκολο είναι να υπολογίσουν μια και καλή πόσα τέλος πάντων είναι τα οικόπεδα που τους είναι απαραίτητα για τα σχέδιά τους; Δεν μπορούν πια, αδερφέ, να καταλήξουν σ’ έναν τελικό αριθμό στρεμμάτων; Να πουν: Να, τόσα χρειαζόμαστε!
Να καεί ό,τι είναι να καεί μέσα σ’ έναν Αύγουστο. Να ξεμπερδεύουμε μια κι έξω. Να πονέσουμε, να θρηνήσουμε, να θυμώσουμε, να φωνάξουμε μια φορά και μετά να το πάρουμε στο τέλος απόφαση. Αυτό ήταν.
Από ’κει και πέρα θα προσπαθήσουμε να (επι)ζήσουμε σε φαλακρή γη. Δεν θα μιλάμε για την ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε. Δεν θα μας απασχολούν ούτε στο ελάχιστο οι κλιματικές αλλαγές. Δεν θα διαμαρτυρόμαστε για τις εκάστοτε πλημμύρες. Δεν θα σχολιάζουμε τους 43 και τους 44 βαθμούς Κελσίου του καλοκαιριού μας. Δεν θα παραπονιόμαστε διόλου για αλλεργίες και αναπνευστικά προβλήματα. Θα κοιτάμε μόνο με φθόνο τους τυχερούς που θα έχουν σπίτι εις τας εξοχάς. Έτσι κι αλλιώς δεν θα θυμόμαστε πλέον τι σήμαινε κάποτε η λέξη «εξοχή»! Θα έχουμε δημιουργήσει με αυτήν άλλον έναν έξοχο(!) αστικό –κυριολεκτικά– μύθο.
Όσο για τους οραματιστές αυτής της νέας εποχής, τους οικοπεδοφάγους, αυτοί για την ώρα μάς προσφέρουν άλλο ένα τεκμήριο της «υπεροχής» της ελληνικής γλώσσας: μπορείτε να μεταφράσετε αυτήν τη λέξη σ’ οποιαδήποτε άλλη γλώσσα; Είδατε πόσο «φτωχές» είναι οι κακόμοιρες;