Στη Βρετανία είχαν τους Ινδούς, τους Πακιστανούς και τους προερχόμενους από άλλες πρώην βρετανικές αποικίες. Στη Γαλλία τις εισροές από τις δικές της πρώην αποικίες. Στην Ισπανία έχουν τους μετανάστες από την Αφρική. Το ίδιο και στην Ιταλία, αλλά είχαν και τους Αλβανούς και τον φτωχό αγροτικό -«τεμπέλη»- νότο. Στην Ουγγαρία θυμήθηκαν τους Εβραίους, αλλά έχουν και τους Ρομά, που τους έχουν και στη Βουλγαρία και την Τσεχία. Στην Εσθονία και τη Λετονία έχουν τους ρωσικής καταγωγής. Στη χώρα μας είχαμε τους Ρομά, τους μουσουλμάνους, τους Εβραίους, τους καθολικούς, κατόπιν αποκτήσαμε τις Φιλιππινέζες, τους Αλβανούς και τους λοιπούς Βαλκάνιους, πριν διευρυνθεί η ποικιλία τους και από τους εξ Ασίας και Αφρικής προερχόμενους.
Τι τους έχει όλους αυτούς η Ευρώπη; Μα «ξένους», βέβαια! «Ξένους». Όχι όμως με την αρχαία σημασία της λέξης: φίλος από πατρογονική φιλοξενία (εξ ου και ο Ξένιος Ζευς)! «Ξένους» με τη σύγχρονη, τη μοντέρνα έννοια: ξένος= διαφορετικός= εχθρικός. Στις περισσότερες χώρες υπάρχουν δύο κατηγορίες κατοίκων: εμείς και οι «άλλοι». Αυτοί οι «άλλοι» έχουν πάντοτε «υποδεέστερη» φυλετική καταγωγή, εθνικότητα, θρησκεία, γλώσσα, συνήθειες, ήθη, πολιτισμό.
Δεν τους θέλουμε. Αλλά τους χρειαζόμαστε. Όχι μόνο για να κάνουν όλες τις δουλειές που εμείς φυσικά δεν καταδεχόμαστε να κάνουμε, αλλά και για να εκμεταλλευτούμε την αδυναμία, στην οποία έχουν περιέλθει από την ανάγκη της επιβίωσης. Δεν είναι άνθρωποι, είναι ανδράποδα. Υπάρχουν γύρω μας απλώς έτσι, χωρίς δικαιώματα, χωρίς συναισθήματα, χωρίς προσωπικότητα κι αξιοπρέπεια, ακόμη και χωρίς όνομα. Είναι βολικά «ξένοι» και, γι’ αυτό, τους χρειαζόμαστε.
Μπορούμε να τους αξιοποιήσουμε σαν σάκους του μποξ και να ξεθυμάνουμε πάνω τους όλα τα άγχη και τις φοβίες μας, όλες τις ανασφάλειες και τις μειονεξίες μας, όλα τα συμπλέγματα και τις ανικανότητές μας. Αντί ν’ αγκαλιάσουμε τη διαφορετικότητά τους για να κάνουμε πιο πλούσιο και πιο βαθύ τον πολιτισμό μας, τους στερούμε τη φωνή για να μπορούμε να λέμε χωρίς αντίλογο ότι για όλα όσα δεν πάνε καλά στη ζωή μας φταίνε αυτοί, οι «ξένοι».
Ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για την εκκόλαψη –ξανά- του αυγού του φιδιού. Το αυγό του φιδιού που βρίσκει την απαραίτητη θαλπωρή στην αγκαλιά του φόβου, ο οποίος τόσο έντεχνα καλλιεργείται διαρκώς και παντοιοτρόπως από τους έχοντες και εξουσιάζοντες. Όλα εκεί συντείνουν: στην ένταση του φόβου για τη ζωή, την υγεία, την περιουσία, την ευμάρειά μας. Κι όταν ο φόβος υιοθετείται από τους πολλούς, εύκολα στοχοποιούνται οι «άλλοι», οι «ξένοι». Γίνονται τόσο εύκολα αποδιοπομπαίοι τράγοι!
Έτσι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι χρειάζεται και να σκεφτούμε λιγάκι, να προβληματιστούμε, ν’ αναζητήσουμε τις πραγματικές αιτίες της δυσλειτουργίας μας και να δράσουμε ανάλογα. Όπως καταναλώνουμε τα διαφημιζόμενα προϊόντα της αγοράς, έτσι καταναλώνουμε και συνθήματα και φόβους. Γιατί είμαστε πια μόνο καταναλωτές και καθόλου πολίτες.
Ο 18ος και ο 19ος αιώνας με τις επαναστάσεις τους υποσχέθηκαν πολλά στην Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο. Ο 20ός αιώνας έδωσε τα δικά του σκληρά μαθήματα με τη γέννηση και την άνοδο του φασισμού σ’ όλες τις εκδοχές του. Δεν μπορούμε ούτε ως δικαιολογία να προβάλουμε την άγνοια.
Αυτό το δικαίωμα δεν το έχουμε!
Τι τους έχει όλους αυτούς η Ευρώπη; Μα «ξένους», βέβαια! «Ξένους». Όχι όμως με την αρχαία σημασία της λέξης: φίλος από πατρογονική φιλοξενία (εξ ου και ο Ξένιος Ζευς)! «Ξένους» με τη σύγχρονη, τη μοντέρνα έννοια: ξένος= διαφορετικός= εχθρικός. Στις περισσότερες χώρες υπάρχουν δύο κατηγορίες κατοίκων: εμείς και οι «άλλοι». Αυτοί οι «άλλοι» έχουν πάντοτε «υποδεέστερη» φυλετική καταγωγή, εθνικότητα, θρησκεία, γλώσσα, συνήθειες, ήθη, πολιτισμό.
Δεν τους θέλουμε. Αλλά τους χρειαζόμαστε. Όχι μόνο για να κάνουν όλες τις δουλειές που εμείς φυσικά δεν καταδεχόμαστε να κάνουμε, αλλά και για να εκμεταλλευτούμε την αδυναμία, στην οποία έχουν περιέλθει από την ανάγκη της επιβίωσης. Δεν είναι άνθρωποι, είναι ανδράποδα. Υπάρχουν γύρω μας απλώς έτσι, χωρίς δικαιώματα, χωρίς συναισθήματα, χωρίς προσωπικότητα κι αξιοπρέπεια, ακόμη και χωρίς όνομα. Είναι βολικά «ξένοι» και, γι’ αυτό, τους χρειαζόμαστε.
Μπορούμε να τους αξιοποιήσουμε σαν σάκους του μποξ και να ξεθυμάνουμε πάνω τους όλα τα άγχη και τις φοβίες μας, όλες τις ανασφάλειες και τις μειονεξίες μας, όλα τα συμπλέγματα και τις ανικανότητές μας. Αντί ν’ αγκαλιάσουμε τη διαφορετικότητά τους για να κάνουμε πιο πλούσιο και πιο βαθύ τον πολιτισμό μας, τους στερούμε τη φωνή για να μπορούμε να λέμε χωρίς αντίλογο ότι για όλα όσα δεν πάνε καλά στη ζωή μας φταίνε αυτοί, οι «ξένοι».
Ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για την εκκόλαψη –ξανά- του αυγού του φιδιού. Το αυγό του φιδιού που βρίσκει την απαραίτητη θαλπωρή στην αγκαλιά του φόβου, ο οποίος τόσο έντεχνα καλλιεργείται διαρκώς και παντοιοτρόπως από τους έχοντες και εξουσιάζοντες. Όλα εκεί συντείνουν: στην ένταση του φόβου για τη ζωή, την υγεία, την περιουσία, την ευμάρειά μας. Κι όταν ο φόβος υιοθετείται από τους πολλούς, εύκολα στοχοποιούνται οι «άλλοι», οι «ξένοι». Γίνονται τόσο εύκολα αποδιοπομπαίοι τράγοι!
Έτσι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι χρειάζεται και να σκεφτούμε λιγάκι, να προβληματιστούμε, ν’ αναζητήσουμε τις πραγματικές αιτίες της δυσλειτουργίας μας και να δράσουμε ανάλογα. Όπως καταναλώνουμε τα διαφημιζόμενα προϊόντα της αγοράς, έτσι καταναλώνουμε και συνθήματα και φόβους. Γιατί είμαστε πια μόνο καταναλωτές και καθόλου πολίτες.
Ο 18ος και ο 19ος αιώνας με τις επαναστάσεις τους υποσχέθηκαν πολλά στην Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο. Ο 20ός αιώνας έδωσε τα δικά του σκληρά μαθήματα με τη γέννηση και την άνοδο του φασισμού σ’ όλες τις εκδοχές του. Δεν μπορούμε ούτε ως δικαιολογία να προβάλουμε την άγνοια.
Αυτό το δικαίωμα δεν το έχουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου