Έχει περάσει πολύς καιρός, κοντά δυο μήνες, από την πρώτη βδομάδα του Ιουνίου και με υπομονή περιμένω να καταπέσει λιγάκι ο κουρνιαχτός από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών στο χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.
Περιμένω όπως περιμένει κανείς μια ομάδα παιδιών, που έπεσαν κι έγδαραν τα γόνατά τους, να σταματήσουν κάποια στιγμή τις γοερές κραυγές για να μπορέσει να συνεννοηθεί μαζί τους. Όπως περιμένει κανείς να σταματήσουν πλέον τα μυξοκλάματα για να γίνει αντιληπτό επιτέλους τι προσπαθούσαν να κάνουν πριν πέσουν, γιατί έπεσαν, πόσο σοβαρά είναι τα τραύματά τους, τι χρειάζονται ως θεραπεία οι πληγές. Αυτά όμως δεν σταματάνε τις φωνές και τις στριγκλιές. Αντίθετα, τα βάζουν με όλα και με όλους, ρίχνουν το φταίξιμο το ένα στο άλλο και συνεχίζουν να πασαλείβουν τα αίματα δημιουργώντας μεγαλύτερη σύγχυση για το πραγματικό μέγεθος και την πραγματική φύση των πληγών.
Είναι προφανές –και αυτονόητο, για μένα– ότι δεν θα σηκωθώ βέβαια να φύγω παρατώντας τα πάντα. Αλλά και η υπομονή έχει όρια. Κάποια στιγμή τέλος πάντων αυτή η αναταραχή πρέπει να καταλαγιάσει. Πρέπει να σταματήσουν τα παιδιαρίσματα, για να μην πω τα μωρουδίσματα. Η ψυχραιμία εξέλιπε εντελώς. Η σοβαρότητα, η ωριμότητα, η περισυλλογή, η αξιοπρέπεια, η ανοχή, η ικανότητα για ειλικρινή αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών, ο σεβασμός, η συλλογικότητα, ο ρεαλισμός, η μαχητικότητα, αλλά και το ηθικό ανάστημα παρουσίασαν μεγάλο έλλειμμα. Ακόμα και η στοιχειώδης ευφυΐα τίθεται πλέον σε αμφισβήτηση, όπως δείχνει το τελευταίο επεισόδιο (βλ. Π. Κοροβέσης) στο σίριαλ. Όλα αυτά ξαφνικά έγιναν ζητούμενα στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Έναν ευρύτατο, στη βάση του, πολιτικό χώρο ο οποίος εμπνέει και κινητοποιεί ανθρώπους, που ακριβώς αυτά τα στοιχεία έχουν ως διακριτικά χαρακτηριστικά των πολιτικών τους αντιλήψεων και της κοινωνικής τους δράσης.
Αντίθετα από τα αναμενόμενα, ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας μοιάζει πάρα πολύ με μια μικρογραφία του τρόπου με τον οποίο η χώρα μας συνολικά συνηθίζει να λειτουργεί σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, δηλαδή αυτιστικά. Κινείται σαν να αδιαφορεί ή, μάλλον, να αγνοεί ότι υπάρχουν πράγματα που συμβαίνουν και έξω από τα στενά της όρια. Ο αγώνας της ζωής συνεχίζεται με μικρά, μεγάλα ή κοσμοϊστορικά γεγονότα ερήμην μας. Δεν είναι δυνατόν να τρωγόμαστε μέσα στο σπίτι μας για το ποιος θα καθίσει στην πολυθρόνα ή τον καναπέ, ποιος θα κλειστεί στο δωμάτιό του, ποιος θ’ αλλάξει την καμένη λάμπα, ποιος θα βάλει το όνομά του στο κουδούνι, ποιος θα μαγειρέψει και ποιος θα αποφανθεί αν είναι καλός ο νοικοκύρης. Δεν επιτρέπονται όλα αυτά, όταν έξω από την πόρτα μας γίνεται χαλασμός και εμείς δεν είμαστε εκεί, έξω, «[σ]την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου,/την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της».
Αριστερά σημαίνει να κοιτάμε κατάματα την πραγματικότητα, γύρω μας και μέσα μας, και να ενεργούμε με ατομική συνείδηση και συλλογική δράση για να μετατρέψουμε το όνειρο για μια δίκαιη και αλληλέγγυα πανανθρώπινη κοινωνία από ουτοπία σε εφικτό στόχο. Ποια σχέση έχουν όλα αυτά που συμβαίνουν στο συγκεκριμένο χώρο με τα χαρακτηριστικά και τις επιδιώξεις των αριστερών πολιτών;
Περιμένω όπως περιμένει κανείς μια ομάδα παιδιών, που έπεσαν κι έγδαραν τα γόνατά τους, να σταματήσουν κάποια στιγμή τις γοερές κραυγές για να μπορέσει να συνεννοηθεί μαζί τους. Όπως περιμένει κανείς να σταματήσουν πλέον τα μυξοκλάματα για να γίνει αντιληπτό επιτέλους τι προσπαθούσαν να κάνουν πριν πέσουν, γιατί έπεσαν, πόσο σοβαρά είναι τα τραύματά τους, τι χρειάζονται ως θεραπεία οι πληγές. Αυτά όμως δεν σταματάνε τις φωνές και τις στριγκλιές. Αντίθετα, τα βάζουν με όλα και με όλους, ρίχνουν το φταίξιμο το ένα στο άλλο και συνεχίζουν να πασαλείβουν τα αίματα δημιουργώντας μεγαλύτερη σύγχυση για το πραγματικό μέγεθος και την πραγματική φύση των πληγών.
Είναι προφανές –και αυτονόητο, για μένα– ότι δεν θα σηκωθώ βέβαια να φύγω παρατώντας τα πάντα. Αλλά και η υπομονή έχει όρια. Κάποια στιγμή τέλος πάντων αυτή η αναταραχή πρέπει να καταλαγιάσει. Πρέπει να σταματήσουν τα παιδιαρίσματα, για να μην πω τα μωρουδίσματα. Η ψυχραιμία εξέλιπε εντελώς. Η σοβαρότητα, η ωριμότητα, η περισυλλογή, η αξιοπρέπεια, η ανοχή, η ικανότητα για ειλικρινή αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών, ο σεβασμός, η συλλογικότητα, ο ρεαλισμός, η μαχητικότητα, αλλά και το ηθικό ανάστημα παρουσίασαν μεγάλο έλλειμμα. Ακόμα και η στοιχειώδης ευφυΐα τίθεται πλέον σε αμφισβήτηση, όπως δείχνει το τελευταίο επεισόδιο (βλ. Π. Κοροβέσης) στο σίριαλ. Όλα αυτά ξαφνικά έγιναν ζητούμενα στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Έναν ευρύτατο, στη βάση του, πολιτικό χώρο ο οποίος εμπνέει και κινητοποιεί ανθρώπους, που ακριβώς αυτά τα στοιχεία έχουν ως διακριτικά χαρακτηριστικά των πολιτικών τους αντιλήψεων και της κοινωνικής τους δράσης.
Αντίθετα από τα αναμενόμενα, ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας μοιάζει πάρα πολύ με μια μικρογραφία του τρόπου με τον οποίο η χώρα μας συνολικά συνηθίζει να λειτουργεί σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, δηλαδή αυτιστικά. Κινείται σαν να αδιαφορεί ή, μάλλον, να αγνοεί ότι υπάρχουν πράγματα που συμβαίνουν και έξω από τα στενά της όρια. Ο αγώνας της ζωής συνεχίζεται με μικρά, μεγάλα ή κοσμοϊστορικά γεγονότα ερήμην μας. Δεν είναι δυνατόν να τρωγόμαστε μέσα στο σπίτι μας για το ποιος θα καθίσει στην πολυθρόνα ή τον καναπέ, ποιος θα κλειστεί στο δωμάτιό του, ποιος θ’ αλλάξει την καμένη λάμπα, ποιος θα βάλει το όνομά του στο κουδούνι, ποιος θα μαγειρέψει και ποιος θα αποφανθεί αν είναι καλός ο νοικοκύρης. Δεν επιτρέπονται όλα αυτά, όταν έξω από την πόρτα μας γίνεται χαλασμός και εμείς δεν είμαστε εκεί, έξω, «[σ]την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου,/την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της».
Αριστερά σημαίνει να κοιτάμε κατάματα την πραγματικότητα, γύρω μας και μέσα μας, και να ενεργούμε με ατομική συνείδηση και συλλογική δράση για να μετατρέψουμε το όνειρο για μια δίκαιη και αλληλέγγυα πανανθρώπινη κοινωνία από ουτοπία σε εφικτό στόχο. Ποια σχέση έχουν όλα αυτά που συμβαίνουν στο συγκεκριμένο χώρο με τα χαρακτηριστικά και τις επιδιώξεις των αριστερών πολιτών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου