Η διάρκεια του εφήμερου

Υπάρχουν κάποια έντομα που ζουν μόνο είκοσι τέσσερις ώρες. Σε κάποιο ντοκιμαντέρ άκουσα να τα αποκαλούν εφήμερα. Η λέξη με τσίμπησε και, ξαφνικά, ο χρόνος της ζωής και η ζωή του χρόνου πήραν άλλες διαστάσεις.
Συνηθίσαμε εμείς, μες στη μακρόχρονη(!) ζωή μας, να χρησιμοποιούμε τον όρο «εφήμερο» συγκαταβατικά, σχεδόν περιφρονητικά. Δεν εκτιμούμε τα εφήμερα, γιατί δεν έχουν διάρκεια, μέγεθος μέσα στο χρόνο. Έχουμε γενικά την τάση να προκρίνουμε το πολύ και το μεγάλο.
Αναζητούμε το ελιξίριο της ζωής. Παλεύουμε να υποτάξουμε την αιωνιότητα. Αλλά, επειδή δεν μπορούμε –ακόμη(;)– να την κατακτήσουμε, εφευρίσκουμε την αιώνια μετά θάνατον ζωή. Βαυκαλιζόμαστε, από την άλλη πλευρά, με μια άνεση μακροβιότητας, την οποία συχνά δεν διαθέτουμε, παραμελώντας και περιφρονώντας τα πολύτιμα μικρά και στιγμιαία. Πολύτιμα, γιατί ακριβώς είναι φευγαλέα. Και, ενώ η ζωή μάς προσφέρει επανειλημμένα την ευκαιρία να διορθωθούμε, εμείς, παρερμηνεύοντας αυτές ακριβώς τις επαναλήψεις, θεωρούμε δεδομένο ότι θα είναι επ’ άπειρον και ανά πάσα στιγμή στη διάθεσή μας. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι πάει, έφυγαν δια παντός οι πολύτιμες φευγαλέες στιγμές. Τότε πια είναι αργά.
Το στιγμιαίο όμως αποκτά την αξία του από τη σπανιότητα ή και τη μοναδικότητά του. Πώς θα ήταν αν στη ζωή μας βλέπαμε μόνο μία ανατολή και μόνο μία δύση του ήλιου; Πώς θα ήταν αν η νεότητα και η ακμή μας διαρκούσαν μόνο μερικές ώρες; Πώς θα ήταν αν τρώγαμε μόνο μία φορά και δεν κοιμόμαστε ποτέ στη ζωή μας; Πώς θα ήταν αν στη ζωή μας δεν υπήρχαν οι λέξεις «χτες» και «αύριο»; Πώς θα ήταν αν κάναμε μόνο μία φορά στη ζωή μας έρωτα; Πώς θα ήταν αν πεθαίναμε αμέσως μετά τη γέννα των παιδιών μας;
Πώς θα ήταν αν ολόκληρη η ζωή μας συμπυκνωνόταν σε μία μέρα;