Το πιο απεχθές λεκτικό σύνολο: ποτέ ξανά!
Να ξέρεις με απόλυτη σιγουριά πως στιγμές πολύτιμες δεν θα επαναληφθούν, γιατί το άλλο πρόσωπο δεν είναι πια εδώ να τις ξαναζωντανέψεις μαζί ή να δημιουργήσεις καινούργιες –και πάλι– μαζί. Όταν δια παντός, μαζί με το άλλο πρόσωπο, έχουν αναχωρήσει εικόνες ακίνητες και σκηνές ολόκληρες, ήχοι μουγγοί και ψίθυροι ηχηροί, βλέμματα απλανή κι εύγλωττες ματιές. Όταν σιγούν για πάντα κουβέντες του αέρα και συζητήσεις εμβριθείς. Όταν δεν σου γεμίζουν πια την ψυχή μυρωδιές αγαπημένες και οικεία αρώματα, γιατί δεν υπάρχει πια η πηγή τους. Όταν το δέρμα δεν αναριγά πλέον από τα φευγαλέα αγγίγματα ούτε προσδοκά τα πολυπόθητα χάδια, όταν το σώμα δεν έχει πού να κουρνιάζει πια, γιατί… ποτέ ξανά!
Να ξέρεις ότι δεν θα σου δοθεί άλλη ευκαιρία να πεις ή να κάνεις κάποια πράγματα που παρέλειψες από φόβο ή ανέβαλες από αλαζονεία. Να γνωρίζεις πως δεν έχεις πια τη δυνατότητα να μιλήσεις ή να ενεργήσεις με άλλο, καλύτερο τρόπο. Να υποκύπτεις στην ακλόνητη βεβαιότητα ότι είναι αδύνατον πλέον ν’ αλλάξεις, να διορθώσεις καταστάσεις και συμπεριφορές, τον ίδιο τον εαυτό σου. Να πρέπει να επιβιώσεις κουβαλώντας το άχθος του «ὅ γέγονε, γέγονε». Να υποχρεώνεσαι να συμβιβαστείς με το αέναο των εκκρεμοτήτων σου, που θα πρέπει τώρα να τις μετονομάσεις σε τύψεις, γιατί… ποτέ ξανά.
Η απόγνωση του αδυσώπητου και αμετάκλητου «ποτέ πια!». Είναι η ομολογία μιας πλήρους ήττας. Είναι η αποδοχή ενός τέλους. Είναι η σκληρότερη δοκιμασία που έχεις να περάσεις, γιατί καλείσαι να την αντιμετωπίσεις μέσα στη μοναξιά της οριστικής απώλειας.
Να ξέρεις με απόλυτη σιγουριά πως στιγμές πολύτιμες δεν θα επαναληφθούν, γιατί το άλλο πρόσωπο δεν είναι πια εδώ να τις ξαναζωντανέψεις μαζί ή να δημιουργήσεις καινούργιες –και πάλι– μαζί. Όταν δια παντός, μαζί με το άλλο πρόσωπο, έχουν αναχωρήσει εικόνες ακίνητες και σκηνές ολόκληρες, ήχοι μουγγοί και ψίθυροι ηχηροί, βλέμματα απλανή κι εύγλωττες ματιές. Όταν σιγούν για πάντα κουβέντες του αέρα και συζητήσεις εμβριθείς. Όταν δεν σου γεμίζουν πια την ψυχή μυρωδιές αγαπημένες και οικεία αρώματα, γιατί δεν υπάρχει πια η πηγή τους. Όταν το δέρμα δεν αναριγά πλέον από τα φευγαλέα αγγίγματα ούτε προσδοκά τα πολυπόθητα χάδια, όταν το σώμα δεν έχει πού να κουρνιάζει πια, γιατί… ποτέ ξανά!
Να ξέρεις ότι δεν θα σου δοθεί άλλη ευκαιρία να πεις ή να κάνεις κάποια πράγματα που παρέλειψες από φόβο ή ανέβαλες από αλαζονεία. Να γνωρίζεις πως δεν έχεις πια τη δυνατότητα να μιλήσεις ή να ενεργήσεις με άλλο, καλύτερο τρόπο. Να υποκύπτεις στην ακλόνητη βεβαιότητα ότι είναι αδύνατον πλέον ν’ αλλάξεις, να διορθώσεις καταστάσεις και συμπεριφορές, τον ίδιο τον εαυτό σου. Να πρέπει να επιβιώσεις κουβαλώντας το άχθος του «ὅ γέγονε, γέγονε». Να υποχρεώνεσαι να συμβιβαστείς με το αέναο των εκκρεμοτήτων σου, που θα πρέπει τώρα να τις μετονομάσεις σε τύψεις, γιατί… ποτέ ξανά.
Η απόγνωση του αδυσώπητου και αμετάκλητου «ποτέ πια!». Είναι η ομολογία μιας πλήρους ήττας. Είναι η αποδοχή ενός τέλους. Είναι η σκληρότερη δοκιμασία που έχεις να περάσεις, γιατί καλείσαι να την αντιμετωπίσεις μέσα στη μοναξιά της οριστικής απώλειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου